Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

Ο θάνατος των ζώων στους δρόμους της Ελλάδας

Με σφαγείο μοιάζουν οι δρόμοι στην υπανάπτυκτη χώρα που ζούμε. Δεν περνάει μέρα που να μην δει κανείς κάποιο σκοτωμένο ζώο στο δρόμο χτυπημένο από αυτοκίνητο. Στις πόλεις οι γάτες και οι σκύλοι κατέχουν τα πρωτεία σε θανάτους από αυτοκίνητο, ή για να το πω πιο σωστά κατέχουν τα πρωτεία σε εκτελέσεις από αυτοκίνητα, γιατί μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι οι οδηγοί των αυτοκινήτων σε όλες τις περιπτώσεις προσπάθησαν να σώσουν το άμοιρο το ζώο που βρέθηκε μπροστά τους και δεν τα κατάφεραν παρά την προσπάθεια.
Είμαι πεπεισμένος, γνωρίζοντας την καφρίλα που διακατέχει τον μέσο νεοέλληνα, ότι όχι μόνο δεν προσπαθούν να σώσουν κάποιο ζώο που έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους, αλλά κάνουν και ότι είναι δυνατόν για να το ...πετύχουν και να το αφανίσουν από προσώπου της Γης σαν να είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους.
Έχω υπάρξει μάρτυρας τέτοιας συμπεριφοράς κάποτε στην Σαντορίνη, όπου ήμουν επιβάτης σε μικρό λεωφορείο μεταφοράς προσωπικού, και βρέθηκε μπροστά στο όχημα μια γάτα, για την ακρίβεια η συγκεκριμένη ήταν τυχερή γιατί πέρασε γρήγορα μπροστά μας, όταν άκουσα από έναν άλλο επιβάτη του λεωφορείου να προτρέπει τον οδηγό <<πάτα τη τη ρουφιάνα!>>, σαν να είχε δει μπροστά του τον ίδιο τον διάβολο!
Ο πιο σημαντικός λόγος πιστεύω για τον μέσο νεοέλληνα για να μην εκτελέσει οτιδήποτε ζωντανό βρεθεί μπροστά του στον δρόμο, είναι να μην τυχόν πάθει ζημιά το λατρεμένο του ΙΧ.
Όσο απομακρύνεται κανείς από την πόλη βλέπει να διαφοροποιείται το μενού στις εκτελέσεις ζώων, και τα πρωτεία εκεί (εκτός πόλης) σε θανάτους περνάνε πλέον σε άγρια ζώα κάθε είδους, σκαντζόχοιροι, αλεπούδες, νιφίτσες, λαγοί κλπ.
Φυσικά είναι αυτονόητο ότι αν ο νεοέλληνας δει μπροστά του αλεπού ή λαγό το θεωρεί κάτι σαν ιερό χρέος να χρησιμοποιήσει όλη του την τέχνη και την πονηριά για να καταφέρει να εξοντώσει το άτυχο ζώο. Οι αφηγήσεις στα χωριά για το πώς κατάφερε κάποιος να τυφλώσει με τα φώτα και στη συνέχεια να πατήσει με το τετράτροχο εργαλείο του, προέκταση του νεκρωθέντος από τα τσίπουρα πέους του, μια αλεπού ή έναν λαγό δίνουν και παίρνουν στα καφενεία. Αν δε πρόκειται για λαγό, η κατάληξη της κουβέντας είναι πάντα : <<και τον έκανε την άλλη μέρα η κυρά Μαρία (σεβασμο για την γυναίκα ο βλάχος!!!) έεενα στιφάδο, να γλύφεις τα δαχτυλά σου>>.
Δηλαδή τον λαγό τον μαζεύει ο ...θηρευτής για να τον φάει και να γλύφει τα δαχτυλά του. Οτιδήποτε άλλο ζωντανό θερίσει με το ΙΧ, το αφήνει εκεί στην άσφαλτο, για να έρθουν τα άλλα αυτοκίνητα από πίσω και να συνεχίσουν να το πατάνε, μέχρι να μείνει μόνο το δέρμα στο τέλος, ή αν το νεκρό ή ακομα χειρότερα τραυματισμένο ζώο βρεθεί στην άκρη του δρόμου θα μείνει εκεί μέχρι να πεθάνει και στην συνέχεια να τουμπανιάσει και να σαπίσει αναδίδοντας αυτη την αποπνικτική δυσοσμία.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η ανάγωγη συμπεριφορά, αυτή η καφρίλα απέναντι στα ζώα περνάει σε αρκετά μεγάλο βαθμό και στους νέους ανθρώπους-κατοίκους της μπανανίας, και μάλλον θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια ακόμα μέχρι το μορφωτικό επίπεδο να γίνει αρκετά υψηλό για να αλλάξει η στάση μας απέναντι στα ζώα και στην φύση γενικότερα.
Ας ελπίσουμε μέχρι τότε να έχουν καταφέρει να επιβιώσουν τα είδη από την δολοφονική μανία μεγάλου μέρους των νεοελλήνων.