Η πράσινη ανάπτυξη ξεκίνησε από τον Άλιμο...

Επιτέλους το όνειρο των κατοίκων του Αλίμου και των γύρω του Αεροδρομίου του Ελληνικού περιοχών έγινε πραγματικότητα! Απελευθερώθηκαν οι συντελεστές δόμησης μετά την κατάργηση του καταγραμμένου αεροδρομίου του Ελληνικού, και έτσι μπορούν τώρα να σηκώσουν μερικούς ορόφους παραπάνω στις οικοδομές και να αξιοποιήσουν τα οικόπεδα τους καλλίτερα Ανάπτυξη λέγεται αυτό, ειδικά στη χώρα αυτή που ο μόνος μοχλός ανάπτυξης είναι η οικοδομική δραστηριότητα. Η φωτογραφία είναι αδιάψευστος μάρτυρας της οργιώδους ανάπτυξης στην περιοχή του Αλίμου.

Όλοι μπορούν να είναι τώρα περήφανοι για το αποτέλεσμα! Το επόμενο βήμα στην ανάπτυξη σύμφωνα με το σχέδιο του απελθόντος κ. Σουφλιά, είναι να γίνει και η αξιοποίηση του ίδιου του χώρου του αεροδρομίου για την κατασκευή μιας πόλης 10,000 κατοίκων, και με τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από την απαλλοτρίωση θα ...γκρεμίσουν οικοδομικά τετράγωνα στην Αθήνα για να τα κάνουν πάρκα για να ανασάνουν οι Αθηναίοι!!! Αυτό είναι το πιο επιτυχημένο ανέκδοτο των τελευταίων δεκαετιών!

Είμαι βέβαιος ότι και ο κ. Παπανδρέου που είναι θιασώτης της πράσινης ανάπτυξης θα υιοθετήσει το σχέδιο Λαλιώτη, Σουφλιά, μιας και δεν είναι τυχαίο που τόσες κυβερνήσεις άλλαξαν αλλά το σχέδιο τσιμεντοποίησης του Ελληνικού παρέμεινε ακριβώς το ίδιο από την σύλληψή του μέχρι σήμερα. Σίγουρα κάποιος σοβαρός λόγος θα υπάρχει γι' αυτό.

Μαντέψτε ποιός...

Η αρνητική συσχέτιση στην κοινωνία από τον Μίμη Ανδρουλάκη

Αναμεταδίδω αντιγράφοντας ένα μέρος από κείμενο του Μίμη Ανδρουλάκη που με εκφράζει απολύτως, και νομίζω πρέπει να διαβαστεί από όλους.
Κώστας Μακρής

''Η αρνητική συσχέτιση στην κοινωνία

«Κουτσαίνεις εσύ; Κουτσαίνω κι εγώ!» Εμπρηστής εσύ, εμπρηστής κι εγώ. Αυθαίρετο εσύ, αυθαίρετο κι εγώ. Λαδώνεσαι εσύ, λαδώνομαι κι εγώ. Φοροδιαφεύγεις εσύ, φοροδιαφεύγω κι εγώ. Αδιαφορείς εσύ, αδιαφορώ κι εγώ. Δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου, δεν την κάνω ούτε εγώ. Η καταστροφική πυρκαγιά φέρνει στην επιφάνεια την πιο σκληρή και δύσκολη όψη του Νέου Ελληνικού Ζητήματος. Δεν είναι μόνο η ανικανότητα της κυβέρνησης, οι χρόνιες αποτυχίες της διοίκησης και του κράτους, οι δασοκτόνοι νόμοι, τα δασοκτόνα κεντρικά και τοπικά πελατειακά δίκτυα. Πανταχού παρούσα στην κοινωνία η αρνητική συσχέτιση του ενός με τον άλλο, ο μιμητικός ανταγωνισμός στο χαμηλότερο επίπεδο, η παγίδα της αρνητικής ισορροπίας, η κακοήθης συναίνεση! Το ψάρι όμως πάντα, βέβαια, βρωμάει απ' το κεφάλι. Αν τα πρόσωπα ευθύνης σ’ όλους τους τομείς δεν είναι role models, αν η κοινωνία έχει εμπεδώσει την πεποίθηση ότι οι «πάνω» σ’ όλα τα επίπεδα αυθαιρετούν ή και τα «παίρνουν» τότε με τι κύρος θα ανακόψουν την κακοήθη και αρνητική συσχέτιση προς τα «κάτω». Πώς διακόπτεται αυτός ο φαύλος κύκλος μέσα στην ίδια την κοινωνία, στις σχέσεις κράτους – κοινωνίας και των «πάνω» με τους «κάτω»; Αυτή είναι η ουσία του Νέου Ελληνικού Ζητήματος και η απάντησή του δε βρίσκεται μόνο στην ημερομηνία και το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών.''
Μίμης Ανδρουλάκης

Και για την αντιγραφή Κώστας Μακρής

Η φωτια στην Ανατολικη Αττικη

Δεν τα καταφεραμε κι φετος να γλυτωσουμε απο την καταστροφη ενος μεγαλου μερους δασικου πλουτου. Ο αριστος συνδιασμος του εμπρηστη Ελληνα προδοτη που για καποιο γελοιο λογο πυρπολει το δασος, με τους παντελως ανικανους και προδοτες επισης Ελληνες πολιτικους και δημοσιους λειτουργους εφερε για αλλη μια φορα την καταστροφη.
Οι φωτογραφιες απο τον δορυφορο ειναι εντυπωσιακες και δειχνουν την καταστροφη σε ολο της το μεγεθος.
Στις 22 Αυγουστου φαινεται η φωτια που εχει ξεκινησει απο το Γραμματικο και εχει απλωθει σε ολη την Ανατολικη Αττικη επειδη καποιοι ανεγκέφαλοι θεωρησαν οτι δεν υπηρχε μεγαλος κινδυνος!!! Το ιδιο ειχαν υποθεσει και στην περιπτωση της φωτιας που κατεκαψε την Παρνηθα αλλα δεν πηραν ποτε το μαθημα τους, ή ηξεραν πολυ καλα τι εκαναν! Η Καρυστος επισης φαινεται να καπνιζει αφημενη στην μοιρα της, ή την μοιρα που επελεξε γι΄ αυτην ο εμπρηστης μιας και η φωτια στην Ανατολικη Αττικη πια ειναι εκτος ελεγχου και απειλει να καψει τα παντα.

Την επομενη μερα αρχιζει να καιγεται και το Πορτο Γερμενο και ο Κιθαιρωνας αλλα ποιος να παει εκει οταν κοντευουν να καουν τα ...πολυτιμα και σπουδαια παιδια που μενουν στην Πολιτεια και στην Εκαλη?
Στις επομενες φωτογραφιες φαινεται οτι, οτι ειχε να καει στην Ανατολικη Αττικη εχει πλεον καει και η φωτια εχει σβησει αφου εχει φτασει στην θαλασσα ή στην λιμνη του Μαραθωνα
και οι αρμοδιοι (που ο Θεος να τους κανει αρμοδιους), μπορουν πλεον να υποστηριζουν στα τριτοκοσμικα δελτια ειδησεων με τους μεγαλοσχημους δημοσιογραφους οτι εχουν θεσει υπο ελεγχο τη φωτια!!!

Με το περας των επιχειρησεων ολοι ειναι ευτυχεις που δεν χαθηκαν ανθρωπινες ζωες και που τελικα δεν καταστραφηκαν και τοσα πολλα σπιτια. Για το χαμενο δασος και την ζημια στο οικοσυστημα δεν φανηκε να ιδρωνει και πολλων το αυτι. Αλλωστε οι αναξιοι και προδοτες (επαναλαμβανω) Ελληνες πολιτικοι φροντιζουν χρονια τωρα με τους δασοκτονους νομους που φτιαχνουν να ολπιζουν το χερι του καθε πνευματικα καθυστερημενου πυρπολητη, (ο ιδιος νομιζει οτι κανει απλως οτι τον διεταξαν, με το αζημιωτο, και φυσικα δεν πιστευει οτι γινεται και πολυ μεγαλη ζημια!!!), για να διευκολυνουν τους επισης αναξιους ΝεοΕλληνες να καταπατησουν το δασος για να φτιαξουν ομορφα σπιτακια μεσα στο δασος, γιατι η Αθηνα πλεον ειναι αβιωτη μετα την τερατωδη πολιτικη των τελευαιων δεκαετιων.

Μετα την καταστροφη της Αθηνας ερχεται τωρα η καταστροφη την υπολοιπης Αττικης για να μπορεσει να παρει μια παραταση ζωης ο ΝεοΕλληνας κατοικος της περιοχης που δεν αντεχει πλεον να μυριζει τα σκατα που εκανε στην Αθηνα τοσα χρονια, και αφηνει τωρα εκει τους οικονομικους μεταναστες να αλωνιζουν μεσα στα σκατα, μακρια παντως απο την δικη του μυτη για την ωρα.

Το αποτελεσμα των τελευταιων πυρκαιων το βλεπουμε στην τελευταια φωτογραφια με εμφανη τα σημαδια στην αμοιρη χωρα.

Αντε και του χρονου τωρα για τον επομενο κυκλο, εκτος και αν δεν εχουν τελειωσει με τα φετινα τα παιδια της συμφορας...

Ψήφο αντίστασης στην ισοπέδωση

Αναδημοσιεύω εδώ για άλλη μια φορά την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα Επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά απο την εφημερίδα Καθημερινή της 10 Μαη 09.

<<Ψήφο αντίστασης στην ισοπέδωση

Tου Χρηστου Γιανναρα

Η ελληνική κοινωνία εμφανίζει μια σχιζοειδή ποιοτική ανομοιότητα των μελών της. Δεν πρόκειται για έκπληξη, δεν θα μπορούσε η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση: Κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει μια μερίδα καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη ατόμων, και ταυτόχρονα τη μερίδα των μειονεκτικών σε ποιοτικά προσόντα και καλλιέργεια, μιαν υπανάπτυκτη μερίδα.
Παντού και πάντοτε η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου εξαρτάται από την ποσοτική ισορροπία των δύο πληθυσμικών ομάδων και (κυρίως) από τα ποσοστά μετοχής τους στη διαχείριση των κοινών. Παντού και πάντοτε οι θεσμοποιημένες λειτουργίες διάκρισης ποιοτήτων και αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών είναι αυτονόητες, γιατί επιβάλλονται από την ανάγκη. Η ζωή όλων λειτουργεί ευχερέστερα, όταν σε οποιοδήποτε κοινωνικό λειτούργημα κρίνεται θεσμικά, καταξιώνεται και έχει προβάδισμα ο ευφυής και όχι ο βραδύνους, ο εργατικός και όχι ο ράθυμος, ο ανιδιοτελής και όχι ο παραδόπιστος.
Εξαρτάται η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου και από τη δυναμική των θεσμών που αποβλέπουν στη συνεχή μείωση της υπανάπτυκτης και μειονεκτικής μερίδας του πληθυσμού, στον συνεχή περιορισμό των επιρροών της στη δημόσια ζωή. Εχει καίρια σημασία για την κοινωνική ομαλότητα η δυναμική του εκπαιδευτικού συστήματος, η δυναμική του θεσμοποιημένου κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ, η αξιοκρατία στη διοίκηση.
Στην Ελλάδα, πριν από είκοσι οχτώ χρόνια, το ΠΑΣΟΚ ανέτρεψε ευχερέστατα και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις κοινωνικής ομαλότητας – και μάλιστα με την καύχηση ότι έτσι επέφερε ποθούμενο «κοινωνικό μετασχηματισμό»: Με τη λογική των εμπορευματοποιημένων μεθόδων πλύσης εγκεφάλου των μαζών, οι κάπηλοι του σοσιαλισμού κολάκεψαν την υπανάπτυκτη σε απαιτήσεις ποιότητας κοινωνική μερίδα, της παραχώρησαν εξωφρενικές προνομίες που εξυπηρετούσαν (τελικά και μεθοδικά) την επιβολή στυγνού κομματικού κράτους. Εξουδετέρωσαν και ευτέλισαν τους θεσμούς ανάσχεσης της υπανάπτυξης: το σχολειό, το πανεπιστήμιο, την πληροφόρηση και ψυχαγωγία, κάθε λειτουργία πειθαρχικού ελέγχου και αξιολόγησης ποιοτήτων σε οποιαδήποτε πτυχή του δημόσιου βίου.
Σε αυτή τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, το αντίπαλο «κόμμα εξουσίας», η Νέα Δημοκρατία, είδε μόνο μια συνταγή εκλογικής επιτυχίας και προσπάθησε να τη μιμηθεί ατυχέστατα. Το αποτέλεσμα της μίμησης ήταν η «παρένθεση» Μητσοτάκη, που ξανάφερε στην εξουσία τον πολιτικά τελειωμένο το 1989 Ανδρέα. Και η τρέχουσα, ακόμα σήμερα, «παρένθεση» Καραμανλή του νεότερου, που επίσης κατόρθωσε να κάνει πολιτικά υπαρκτό τον θλιβερά ανύπαρκτο επίγονο Παπανδρέου.
Οι επιπτώσεις αυτής της δικομματικής εξαχρείωσης είναι δραματικές, η χώρα έχει φτάσει κυριολεκτικά στο χείλος εφιαλτικών ενδεχομένων. Αλλά τη διαχείριση της ευθύνης για τα κοινά και για το μέλλον μας την έχει πια η κοινωνική μερίδα που μειονεκτεί σε ποιότητα και καλλιέργεια, η υπανάπτυκτη μερίδα. Η οποία και έχει χάσει κάθε σεμνότητα ρεαλιστικής μετριοφροσύνης, κάθε επίγνωση ανεπάρκειας, κάθε συνείδηση ότι χρειάζεται (λειτουργικά, χρηστικά) τους ικανούς, τους αποτελεσματικούς, τους ανιδιοτελείς, τους υπέρτερους σε καλλιέργεια. Σπιθαμιαία αναστήματα, καιροσκόποι ανατριχιαστικής ανικανότητας νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την τρομακτική κατρακύλα της χώρας: Τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητα, την ανεξέλεγκτη βία και τον συνδικαλισμένο τραμπουκισμό, την υπαλληλοποίηση και τον κομματισμό στην άμυνα.
Η μερίδα των καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη πολιτών, ήταν πάντοτε μειοψηφία. Αλλά λειτουργούσαν θεσμοί αξιολόγησης, έστω ανάπηροι, που έσωζαν τον ηγετικό ρόλο αυτής της μερίδας. Παρ’ όλο τον μεταπρατισμό, την καθυστέρηση και τις περιπέτειες που συνόδευαν από γεννησιμιού του το ελλαδικό κρατίδιο, ήταν αδιανόητο να δημηγορεί ένας πολιτικός με σολοικισμούς και δίχως αξιοπρεπή ενδυμασία, αυτονόητο να απολύεται δημοσιογράφος ή «διορθωτής» σε εφημερίδα αν του ξέφευγε σοβαρό λάθος, ορθογραφικό ή συντακτικό. Υπήρχε κοινή συνείδηση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει η ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις, το κράτος, να κατορθωθεί παραγωγικότητα, πλούτος, ευπρέπεια τρόπων συμπεριφοράς, δίχως προβάδισμα ευθύνης των πεπαιδευμένων, των καλλιεργημένων.
Στα τελευταία τριάντα χρόνια, τα δύο «κόμματα εξουσίας» ευνούχισαν την κοινή γνώμη κολακεύοντας τις άκριτες, ενστικτώδεις προτιμήσεις της, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό της, στην ανάγκη της για «αναγνωρισιμότητα» των μπροστάρηδων. Επικεφαλής ευρωψηφοδελτίων τοποθετήθηκαν λαϊκές τραγουδίστριες, σε υπουργικούς θώκους αναβιβάστηκαν δημοσιογραφικές μετριότητες, προπονητές αθλητικών ομάδων, ηθοποιοί πρωταγωνιστές σε σίριαλ και συντονιστές τηλεοπτικών συζητήσεων. Ακόμα και καλαθοσφαιριστές έγιναν δήμαρχοι, εκφωνητές ραδιοφωνικών μεταδόσεων του ποδοσφαίρου στάλθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο να εκπροσωπήσουν τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πολιτισμού των Ελλήνων.
Οποιος μιλάει για ανάγκη, χρηστική, ρεαλιστική ανάγκη, να έχει προβάδισμα η ανθρώπινη ποιότητα, προπηλακίζεται σαν «ρατσιστής». Η λοιμική του λαϊκισμού έχει αποσαθρώσει την ελληνική κοινωνία, έχει ακυρώσει κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και στη διασπορά, το εκτόπλασμα του ΠΑΣΟΚ που λέγεται ΣΑΕ έχει μπολιάσει πλήθος σεμνών άλλοτε βιοπαλαιστών της αποδημίας με επιθετική «παντογνωσία», αξιώσεις αυθεντίας στην ελληνική Ιστορία και πολιτική. Με χαμένη τη σεμνότητα της αυτογνωσίας, οι συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων, στην Ελλάδα ή στη διασπορά, γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικές ανήκεστης υπανάπτυξης, βαλκανικής επαρχιωτίλας.
Η περίπτωση της Ελλάδας είναι από τις πιο ευδιάκριτες αφορμές δυσφορίας ευρωπαϊκών δυνάμεων που βλέπουν τον ρόλο τους στο διεθνές πεδίο να παγιδεύεται στην ελεήμονα στήριξη καλομαθημένων ράθυμων συν–εταίρων. Τα συμφέροντα της Γερμανίας, λ.χ., σαφώς θα απαιτούσαν την αποχώρησή της από την ασήμαντη πολιτικά στις διεθνείς σχέσεις Ε.Ε. και τη σύμπραξή της με τη Ρωσία για συνασπισμό αποφασιστικής στην παγκόσμια σκακιέρα ισχύος. Που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεθούμε χωρίς επαναπαυτική ομπρέλα προστασίας, μόνοι, με τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό μας, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητά μας.
Και η κωμικά αφασική εξωτερική μας πολιτική να πρέπει να ανταγωνιστεί τη σοβαρότητα και ιδιοφυΐα της αυτοκρατορικής πολιτικής ενός Αχμέτ Νταβούτογλου.>>

Και για την αντιγραφή : Κωστας Μακρης

Ο θάνατος των ζώων στους δρόμους της Ελλάδας

Με σφαγείο μοιάζουν οι δρόμοι στην υπανάπτυκτη χώρα που ζούμε. Δεν περνάει μέρα που να μην δει κανείς κάποιο σκοτωμένο ζώο στο δρόμο χτυπημένο από αυτοκίνητο. Στις πόλεις οι γάτες και οι σκύλοι κατέχουν τα πρωτεία σε θανάτους από αυτοκίνητο, ή για να το πω πιο σωστά κατέχουν τα πρωτεία σε εκτελέσεις από αυτοκίνητα, γιατί μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι οι οδηγοί των αυτοκινήτων σε όλες τις περιπτώσεις προσπάθησαν να σώσουν το άμοιρο το ζώο που βρέθηκε μπροστά τους και δεν τα κατάφεραν παρά την προσπάθεια.
Είμαι πεπεισμένος, γνωρίζοντας την καφρίλα που διακατέχει τον μέσο νεοέλληνα, ότι όχι μόνο δεν προσπαθούν να σώσουν κάποιο ζώο που έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους, αλλά κάνουν και ότι είναι δυνατόν για να το ...πετύχουν και να το αφανίσουν από προσώπου της Γης σαν να είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους.
Έχω υπάρξει μάρτυρας τέτοιας συμπεριφοράς κάποτε στην Σαντορίνη, όπου ήμουν επιβάτης σε μικρό λεωφορείο μεταφοράς προσωπικού, και βρέθηκε μπροστά στο όχημα μια γάτα, για την ακρίβεια η συγκεκριμένη ήταν τυχερή γιατί πέρασε γρήγορα μπροστά μας, όταν άκουσα από έναν άλλο επιβάτη του λεωφορείου να προτρέπει τον οδηγό <<πάτα τη τη ρουφιάνα!>>, σαν να είχε δει μπροστά του τον ίδιο τον διάβολο!
Ο πιο σημαντικός λόγος πιστεύω για τον μέσο νεοέλληνα για να μην εκτελέσει οτιδήποτε ζωντανό βρεθεί μπροστά του στον δρόμο, είναι να μην τυχόν πάθει ζημιά το λατρεμένο του ΙΧ.
Όσο απομακρύνεται κανείς από την πόλη βλέπει να διαφοροποιείται το μενού στις εκτελέσεις ζώων, και τα πρωτεία εκεί (εκτός πόλης) σε θανάτους περνάνε πλέον σε άγρια ζώα κάθε είδους, σκαντζόχοιροι, αλεπούδες, νιφίτσες, λαγοί κλπ.
Φυσικά είναι αυτονόητο ότι αν ο νεοέλληνας δει μπροστά του αλεπού ή λαγό το θεωρεί κάτι σαν ιερό χρέος να χρησιμοποιήσει όλη του την τέχνη και την πονηριά για να καταφέρει να εξοντώσει το άτυχο ζώο. Οι αφηγήσεις στα χωριά για το πώς κατάφερε κάποιος να τυφλώσει με τα φώτα και στη συνέχεια να πατήσει με το τετράτροχο εργαλείο του, προέκταση του νεκρωθέντος από τα τσίπουρα πέους του, μια αλεπού ή έναν λαγό δίνουν και παίρνουν στα καφενεία. Αν δε πρόκειται για λαγό, η κατάληξη της κουβέντας είναι πάντα : <<και τον έκανε την άλλη μέρα η κυρά Μαρία (σεβασμο για την γυναίκα ο βλάχος!!!) έεενα στιφάδο, να γλύφεις τα δαχτυλά σου>>.
Δηλαδή τον λαγό τον μαζεύει ο ...θηρευτής για να τον φάει και να γλύφει τα δαχτυλά του. Οτιδήποτε άλλο ζωντανό θερίσει με το ΙΧ, το αφήνει εκεί στην άσφαλτο, για να έρθουν τα άλλα αυτοκίνητα από πίσω και να συνεχίσουν να το πατάνε, μέχρι να μείνει μόνο το δέρμα στο τέλος, ή αν το νεκρό ή ακομα χειρότερα τραυματισμένο ζώο βρεθεί στην άκρη του δρόμου θα μείνει εκεί μέχρι να πεθάνει και στην συνέχεια να τουμπανιάσει και να σαπίσει αναδίδοντας αυτη την αποπνικτική δυσοσμία.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η ανάγωγη συμπεριφορά, αυτή η καφρίλα απέναντι στα ζώα περνάει σε αρκετά μεγάλο βαθμό και στους νέους ανθρώπους-κατοίκους της μπανανίας, και μάλλον θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια ακόμα μέχρι το μορφωτικό επίπεδο να γίνει αρκετά υψηλό για να αλλάξει η στάση μας απέναντι στα ζώα και στην φύση γενικότερα.
Ας ελπίσουμε μέχρι τότε να έχουν καταφέρει να επιβιώσουν τα είδη από την δολοφονική μανία μεγάλου μέρους των νεοελλήνων.

Η άγρια ζούγκλα του κομματισμού

Αναμεταδίδω την Επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή της Κυριακής της Δευτέρας 2 Μαρτίου σαν ένα κείμενο εξαιρετικά ενδιαφέρον και πάντα επίκαιρο.

''Η άγρια ζούγκλα του κομματισμού

Tου Xρηστου Γιανναρα

Μοιάζει απίστευτο, όμως η μερίδα της ελλαδικής κοινωνίας η παγιδευμένη στον κομματικό στρατωνισμό καταμετρείται αμετάβλητη, καθόλου μειούμενη. Περίπου το 60% του ελλαδικού πληθυσμού δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία εικοσιοχτώ χρόνια.

Μιλώ για τη σταθερή μάζα υποστηρικτών των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στη νομή του κράτους. Υπεύθυνοι, υποτίθεται, πολίτες και δεν κατορθώνουν ούτε καν να διερωτηθούν για τα προφανέστατα σκανδαλώδη: Γιατί το κράτος να είναι αδιέξοδα υπερχρεωμένο, γιατί οι κυβερνήσεις να αδυνατούν, τρεις δεκαετίες τώρα, να λύσουν τα θεμελιώδη κοινωνικά προβλήματα της υγείας, της παιδείας, της ασφάλισης, της έννομης τάξης. Γιατί το παραμυθένιο λαχείο των «πακέτων» της Ευρωπαϊκής Ενωσης να έχει γίνει βορά ποικίλων «νταβατζήδων» και οι υποδομές της χώρας να παραμένουν δραματικά ελλειπτικές ή ανύπαρκτες.

Σε αυτά και σε πλήθος ανάλογα ερωτήματα οι παγιδευμένοι στον ψυχολογικό στρατωνισμό απαντάνε με απίστευτης αφέλειας ή μικρόνοιας δικαιολογίες. Η παγίδευση στον κομματισμό λειτουργεί απαράλλαχτα όπως και η εξάρτηση από παραισθησιογόνα: ακυρώνει την κριτική σκέψη, παραλύει τη μνήμη, αχρηστεύει τη διαπιστωτική ικανότητα, εκδέχεται τον ανορθόλογο δογματισμό σαν επιχείρημα. Οι εξαρτημένοι τρέφονται διανοητικά με τις ατάκες των τηλεοπτικών κοκορομαχιών, αυτό τον έσχατο εξευτελισμό της πολιτικής και της ανθρώπινης νοημοσύνης. Αναμασούν τις ατάκες σαν θέσφατα, αποφεύγουν έμφοβοι κάθε ποιοτική αξιολόγηση που θα τους ανάγκαζε να δουν κατάματα την κραυγαλέα ανικανότητα ή τη σπαραχτικά θλιβερή ολιγότητα των αρχηγών τους, την τυφλή ιδιοτέλεια που είναι όρος επιβίωσης των «στελεχών» μέσα στα κόμματα.

Οι οπαδοί των κομμάτων μειοψηφίας είναι πιο κατανοητές περιπτώσεις και μοιάζει να διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: Οπως σε κάθε κοινωνία, είναι φυσικό να υπάρχει και στην Ελλάδα ένα ποσοστό πληθυσμού εγκλωβισμένο σε συμπλεγματικό συντηρητισμό. Είναι οι αγκυλωμένοι στον παλαιοημερολογιτισμό του Λενινισμού - Σταλινισμού, ρομαντικά εθελότυφλοι μπροστά στην παταγώδη κατάρρευση των ειδωλοποιημένων δογμάτων τους, στα φρικώδη εγκλήματα της «θρησκείας» τους. Και η δεύτερη κατηγορία είναι οι αετονύχηδες κάπηλοι της παλαιοημερολογίτικης νοσταλγίας: Αυτοί πουλάνε αναθεωρητικό «εκσυγχρονισμό» του χρεοκοπημένου οράματος συστρατευμένοι με τον νεοϊμπεριαλισμό της αρνησιπατρίας, τον αμοραλισμό και μηδενισμό της καταναλωτικής μονοτροπίας. Η συστράτευση με τη «Νέα Τάξη» τους αντιπαρέχει εξουσιαστικές προνομίες στο κενό που δημιουργεί η ιδεολογική αφασία των «πολυσυλλεκτικών» κομμάτων εξουσίας.

Κάπως έτσι θα μπορούσε ίσως να μεταφερθεί στο χαρτί η παγίδευση της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα, ο τυπικά νευρωτικός στρουθοκαμηλισμός της, η τυφλή άρνηση να αναγνωρίσει τους τυράννους της στις κομματικές συντεχνίες. Αλλά η απόσταση από το χαρτί στην πραγματικότητα είναι δυσθεώρητη, δεν περιγράφεται το πώς λειτουργεί η άγρια ζούγκλα του κομματισμού στους χώρους της δουλειάς, στη γειτονιά, στο καφενείο, σε κάθε παραμικρή πτυχή του ελλαδικού κοινωνικού βίου. Και όσο πιο χαμηλή η στάθμη τής κατά κεφαλήν καλλιέργειας τόσο πιο πεισματικές, πιο παρανοϊκές οι κομματικές αντιπαλότητες. Οι άνθρωποι διαστέλλονται σε «εμείς» και «εσείς» με βάση την ψήφο τους. Σαν να πρόκειται για αλλόφυλους, αλλόδοξους, διαφορετικές ράτσες.

Περιθώριο να ιδεολογικοποιηθούν οι αντιπαλότητες δεν υπάρχει πια – είπαμε: τα κόμματα εξουσίας είναι «πολυσυλλεκτικά», δηλαδή ευθαρσώς δεν πιστεύουν σε τίποτα, και τα μειοψηφικά απονέρια τους αναμηρυκάζουν χιλιοφθαρμένα στερεότυπα για αφελείς. Η αντιθετική διαστολή «εμείς» και «εσείς» απηχεί, σχεδόν αποκλειστικά, την ψυχολογική υπεράσπιση εγωτικής καύχησης για ευθυκρισία, οξυδέρκεια ή απλώς «μαγκιά»: έχω επιλέξει τους καλύτερους, τους συμφερότερους για μένα. Και πάνω σε αυτή τη βάση όποια συζήτηση κι αν οικοδομηθεί θα εκφυλιστεί αναπόφευκτα σε μικρονοϊκή ασυναρτησία.

Σίγουρα, οι αντιπαλότητες γίνονται μανιασμένη εμπάθεια όταν διακυβεύεται πρόσβαση στην καταλήστευση του κρατικού κορβανά: Οταν μοιράζονται πόστα ή διορισμοί στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους συνεταιρισμούς, στον πλουτοφόρο κομματικοδίαιτο συνδικαλισμό, όταν εξασφαλίζονται με άθλια τεχνάσματα προσλήψεις στο χρεοκοπημένο δημόσιο. Η δίψα για χρήμα φανατίζει σήμερα ίσως περισσότερο από το αίμα της άλλοτε ιδεολογικής διαμάχης.

Η απόσταση από τις λεκτικές περιγραφές ώς τη ζούγκλα της πραγματικότητας είναι απροσμέτρητη – για να καταλάβει κανείς σε ποιο επίπεδο πρωτογονισμού βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα πρέπει να βρεθεί, αυτόπτης και αυτήκοος, σε συνεδρίαση δημοτικού συμβουλίου, σε γενική συνέλευση συνδικαλιστικού σωματείου ή πανεπιστημιακού Τμήματος, σε σύγκλητο πανεπιστημιακή ή σε γεωργικό συνεταιρισμό ή σε οποιοδήποτε νομικά συγκροτημένο συλλογικό όργανο. Εκεί θα διαπιστώσει το απόγειο του καφρικού παραλόγου: Οτι οι Ελληνες, πριν και από τα στοιχειώδη κοινά συμφέροντα, πριν και από τις λύσεις των προβλημάτων τους, βάζουν το εγωκεντρικό γινάτι της κομματικής ένταξης, την ξιπασμένη ιδιοτέλεια.

Φαύλος κύκλος κλασικής ψυχοπαθολογίας: Για να υποστυλώσουν τον ναρκισσισμό τους επενδύουν στη φαντασιώδη υπεροχή του κόμματος όπου θέλουν να ανήκουν και για να δικαιώσουν την υπεροχή παθιάζονται και παλεύουν για το κομματικό συμφέρον. Αλλά το κομματικό συμφέρον είναι η εξουσιολαγνεία και πλουτομανία των ηγητόρων, οι παθιασμένοι οπαδοί αποδείχνονται απλώς εθελόδουλοι, λακέδες των τυράννων τους. Ωσπου να αφυπνιστούν στο ερώτημα: «γιατί μόνο αυτοί, όχι και εγώ». Και τότε μαθαίνουν το κατ’ εξοχήν κομματικό άθλημα: να σπρώχνουν με τους αγκώνες για να απωθήσουν τους ανταγωνιστές, να προωθηθούν βήμα - βήμα, ώσπου να φτάσουν σε θέση που κάνει πια περιττή κάθε άλλη βιοποριστική απασχόληση.

Η εικόνα (ίσως και η πραγματικότητα) της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα είναι απελπιστική. Η κομματική φαυλοκρατία έχει αχρηστέψει κάθε κώδικα συνεννόησης, κάθε άξονα κοινωνικής συνοχής. Δεν υπάρχουν πια ερείσματα για να θεμελιωθεί αίσθηση ευθύνης, αιτιολόγηση σεβασμού του άλλου, του πλησίον, του κοινωνού της συμβίωσης. Εσπειραν τα κόμματα μηδενισμό και αμοραλισμό «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Και τώρα θερίζουμε τις συνέπειες.

Ο εφιάλτης του γενικευμένου τρόμου δεν τιθασσεύεται με «μέτρα καταστολής». Δεν γεννιέται στα Εξάρχεια η τρομοκρατία, ούτε από την ανεργία γεννιέται ή τη μείωση τού κατά κεφαλήν εισοδήματος. Μήτρα της είναι η απουσία πολιτικού λόγου που να προδίδει πόνο και έγνοια για σχέσεις κοινωνίας, για κοινωνική συνοχή. Να είναι λόγος με ανιδιοτέλεια, με προτεραιότητα μέριμνας για «αυτήνη την πατρίδα που την έχομεν όλοι μαζί».

Αλλά και ένας τέτοιος λόγος είναι πια πολύ αργά για να αναχαιτίσει τον εφιάλτη. Κάθε ρεαλιστικός προβληματισμός οφείλει να ξεκινάει από το δεδομένο ότι το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Και ελπίδα θα αρχίσει να γεννιέται όταν κάτω από τα μπαλκόνια των κομματικών ρητόρων δεν θα υπάρχει ούτε ένας πολίτης. Μα ούτε ένας.''

Και για την αντιγραφή: Κώστας Μακρής

Το Ιστολογιο του Μιμη Ανδρουλακη: Επανάσταση εκ των άνω

Το Ιστολογιο του Μιμη Ανδρουλακη: Επανάσταση εκ των άνω